Boekenblog interviewt chicklit schrijfster Lisette Jonkman

Ze is jong (bijna 25!), energiek, heeft een goed gevoel voor humor en oh, niet onbelangrijk: ze kan ontzettend goed schrijven. Onlangs bracht ze haar tweede boek uit: ‘Verkikkerd’. Inderdaad, het gaat hier over Lisette Jonkman. Boekenblog stelt je aan haar voor.

Wanneer voelde jij je voor het laatst ‘verkikkerd’?
“Wat een leuke vraag! Hm, ik denk toen ik mijn konijn Whopper laatst een halve kers gaf. Hij zat zó hard te smakken dat je het aan de andere kant van de kamer kon horen. Mijn hart smolt! Of gaat het hier echt om een liefdeservaring? Dat zal dan denk ik geweest zijn toen mijn vriend me laatst onverwachts meenam naar een alpacaboerderij. Zo lief! Alleen dacht ik dat we de stad in zouden gaan, dus had ik mijn hoge pumps aangetrokken. Ahum.”

Hoe lang heb je aan dit boek gewerkt? 
“Alles bij elkaar heb ik iets meer dan een jaar aan ‘Verkikkerd’ gewerkt. Het boek ging compleet met me aan de haal en ik heb daarom ook de meeste deadlines ruim overschreden. Gelukkig dachten ze bij de uitgeverij met me mee en hebben we het allemaal op kunnen lossen.”

Op welk van de personages lijk jij het meest?
“Dat vind ik moeilijk te zeggen! Alle personages hebben wel een stukje van mij in zich. Zo ben ik net zo’n spellingnazi als Kofschip, had ik vroeger wel een paar verwende trekjes, net als Lucy, en lees ik echt alles wat los en vast zit, zoals Hermelien. Ik denk dat als ik echt iemand zou moeten noemen, het Fleur zou zijn. Zij is Merels clubgenootje en speelt niet zo’n prominente rol in het boek.”

In hoeverre is het verhaal van Lucy (de hoofdrolspeelster) jouw eigen verhaal?
“Ik heb zelf ook in Groningen gewoond, maar niet mijn hele leven, zoals Lucy. Vervolgens ben ik naar Enschede verhuisd en kwam ik in een huis met tien jongens terecht. Daar was ik echt geschokt door hoe smerig het was. Ik geloof dat de gelijkenissen daar wel ophouden. Lucy is echt een verzonnen personage, maar wel een personage dat echt in mijn hoofd is gaan wonen. Net als de nerds, trouwens. Het voelt dus alsof ik het allemaal zelf heb meegemaakt, maar dat is natuurlijk niet zo, haha.”

Ben je alweer bezig met een nieuw boek? 
“Ja! Ik ben net begonnen aan mijn derde boek. Ik sta te trappelen om alle details te vertellen, maar waarschijnlijk is het het beste om nog héél even te wachten totdat ik wat verder ben. Hoe jammer ik dat zelf ook vind!”

Wat is jouw plan B voor als je succes ten einde is?
 “O jee! Eigenlijk heb ik nog geen plan B bedacht. Ik wil het succes niet jinxen, haha. Het begint ook pas net, voor mijn gevoel. Maar ik heb een journalistiekdiploma op zak en een gezonde dosis werklust, dus ik denk dat het ook wel goed komt als boek 3 een enorme flop wordt. Als ik mijn vriend en mijn konijntjes maar heb, dan vind ik alles wel prima. In dat geval schrijf ik gewoon stiekem door voor mezelf en mijn beste vriendinnen en word ik zo’n Idolskandidaat die zegt: ‘Maar mijn moeder zegt dat ik het wél kan!’”

Onderstaande vragen zijn gebaseerd op de lijst met 52 feitjes die Lisette op haar website heeft staan. Echt de moeite waard om even te lezen!

Je maakt de raarste dingen mee. Wat is het meest rare dat je afgelopen week hebt meegemaakt?
“Hahaha, dit is meteen ook iets héél raars. Ik zat in de trein van Groningen naar Amsterdam op vrijdag, toen er een meisje met een enorme grijns en een nóg grotere rugzak tegenover me kwam zitten. Ze begon een beetje te babbelen in het Engels en vertelde dat ze een Finse uitwisselingsstudent was. Vanwege haar stofallergie kon ze alleen niet in een studentenhuis slapen, want die hebben de neiging om nogal vies te zijn. Daarom kwam ze terecht in een gastgezin, dat haar opving. Toen begon ze over dat ze zoveel liefde voelde voor ‘hem’, en ik ging er eigenlijk klakkeloos vanuit dat ze de vader van het gastgezin bedoelde. Ik knikte en zei dat ik het ook goed vond. Zo ging het gesprek nog tien minuten door, waarin zij steeds enthousiaster werd en ik me afvroeg of ze misschien stiekem een beetje verliefd was op de gastgezinvader. Het kwartje viel pas toen ze zei: ‘It’s so nice to meet a fellow christian!’ Toen moest ik bekennen dat ik niet christelijk ben. Nee, ook niet katholiek. Nee, eigenlijk helemaal niet gelovig. Dat was het moment waarop mijn Finse reisgenoot besloot dat ik bekeerd moest worden. Het werd allemaal nogal ongemakkelijk. Ik voelde me echt een aap omdat ik pas zo laat door had dat ze het over God had in plaats van haar gastgezinvader..”

Je wilt door iedereen aardig gevonden worden. Is dat onzekerheid? 
“Ik denk het wel, ja. Ik ben altijd bezig met mijn kop boven het maaiveld uit te steken. Dat trekt aandacht en niet alleen maar positieve. Af en toe moet ik ook ‘nee’ zeggen tegen een vraag of een idee, omdat ik het te druk heb of omdat ik het echt gewoon geen goed idee vind. Dat vind ik het vervelendste om te doen. Toch moet het, want anders ben ik de hele dag alleen maar bezig met andere mensen pleasen en houd ik geen tijd over om te schrijven of dingen voor mezelf te doen.”

Jij en je vriendinnen hebben bijnamen voor elkaar. Wat is jouw ultieme bijnaam? 
“Meestal is het gewoon Lis. Zelfs mijn moeder noemt me zo, die heeft het al opgegeven met mijn hele naam. Als mensen me Lisette noemen, denk ik altijd dat ze boos op me zijn. Dat komt vooral door die ‘te’ erachter. Die klinkt gewoon altijd een beetje geërgerd. Een vriendin van me noemt me Vlekkos en ik noem haar Snuifkluif. Ik ben bang dat ik echt niet kan vertellen waar die bijnamen ooit door zijn ontstaan. Er zit een hele geschiedenis achter, maar ik weet de oorsprong niet meer, haha!”

Kun je ons mee terug nemen naar een moment dat je jezelf hysterisch grappig vond? 
“Meestal is dat iets met woordgrapjes en vaak zijn ze dan zó slecht dat ik ze direct weer vergeet. Zo vroeg ik me een hele tijd geleden hardop af waarom er eigenlijk alleen frambozen zijn en geen framblijen. O, of die ene keer dat mijn collega naar haar computerscherm keek en zei: ‘Wat heb ik eigenlijk veel vensters geopend,’ en ik reageerde met: ‘Dan zal het wel tochten.’ Ik moest bijna aan de zuurstof omdat ik mijn grapje zo geslaagd vond. Heel gênant, vooral omdat ik ook echt DE ENIGE was die erom kon lachen.”

Tekst: Irene Groenink

[isbn]9789021808499[/isbn]

Lees ook:Boek voor jonge kinderen van gescheiden ouders
Lees ook:Voorproefje: De Kookclub – Sophie King
Lees ook:Topmodel Yfke Sturm presenteert Model Secrets
Lees ook:Mijn favorieten van dit moment
Lees ook:Boekenblog interviewt Karin Slaughter!

Eén reactie op “Boekenblog interviewt chicklit schrijfster Lisette Jonkman

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Naam

Website

Het kan vijf minuten duren voordat nieuwe reacties zichtbaar zijn.