De meest spannende thrillers, over bloedstollende moorden. Die worden geschreven door een alledaags uitziend vrouwtje; Karin Slaughter. Met de meest bijpassende achternaam die iemand ooit heeft gehad (ja, het is haar echte achternaam!) is ze een van de bekendste Amerikaanse thrillerschrijfsters die Nederland kent. Hoe schrijft ze haar boeken en wat voor persoonlijke trekjes kan ik ontdekken? Paula Boon interviewt de schrijfster voor Boekenblog.
“Toen ik nog geen betaalde schrijver was, had ik een bedrijf dat (reclame)borden maakte. Dat gaf me de tijd om te schrijven. Ik stond dan op om vijf uur ’s ochtends om te schrijven, dan ging ik werken, als ik thuis kwam schreef ik verder. Ook in het weekend schreef ik. Ik had dus eigenlijk twee banen”.
“Nadat ik mijn bedrijf had verkocht, werd het moeilijker om te schrijven. Want ik had zoveel vrije tijd dat ik dacht: “Wat is er op tv?” of “Ik kan met mijn kat spelen of dit boek lezen”, dus toen moest ik echt leren mijn tijd in te delen. Ik heb ook maar een deadline, aan het eind van het jaar. Het lijkt alsof ik zeeën van tijd heb. Dus de maand december is voor mij erg druk, haha”.
Een goed begin is het halve werk
“Als ik aan een boek begin weet ik altijd hoe het begint en eindigt en wie de slechteriken zijn. Het enige wat ik dan moet doen is in het middenstuk bedenken hoe mijn karakters bij het einde komen. Als schrijver ben ik altijd bezig met mijn volgende boek. Ik denk altijd over drie delen na. Dus waar mijn karakter in het huidige boek is op emotioneel vlak, maar ook wat hij in de volgende twee boeken doet”.
“Als ik klaar ben met het schrijven van een boek, schrijf ik altijd het eerste hoofdstuk van het volgende boek, zodat de toon hetzelfde blijft. Veel mensen lezen de boeken namelijk achter elkaar door, dus het is voor de lezers prettig als het doorloopt”.
Nieuw boek, nieuwe research
“Voor mijn nieuwe boek ‘Coptown’ heb ik compleet nieuwe personages bedacht, omdat ik weleens wat anders wilde, uit een andere tijd. Normaal gebruik ik bekende personages in mijn boeken, dus dan hoef ik niet zo na te denken over hoe ze reageren of doen. Dit was wel weer anders. Ik heb ook een heleboel research moeten doen”.
“Mijn hoofdpersoon is een jonge, Amerikaanse vrouw, maar haar moeder was Nederlands. Zij leefde tijdens de oorlog en was Joods. Dus ik ben hier naar het Joods Historisch Museum geweest en met veel mensen gepraat over Amsterdam in de tijd van de oorlog”.
“Amerikanen weten weinig van Nederlandse geschiedenis, dus het lijkt me erg interessant om daar wat meer over naar buiten te brengen. Ik denk dat het voor Nederlanders leuk is om een stukje Nederland terug te zien in mijn boeken en voor Amerikanen om meer te leren over belangrijke Nederlandse gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Ik ben wel nerveus om dingen fout te schrijven, vooral voor de reacties van mijn Nederlandse lezers”.
“Amerika houdt van sensatie en heeft veel seriemoordenaars. Hierdoor heb ik veel om over te schrijven. Ik wil altijd wel uitkijken dat ik niemand kwets en slachtoffers en familieleden respectvol behandel. Ik neem nooit alle details van een moord, maar gebruik mijn eigen fantasie. Ik schrijf mijn boeken om mensen te vermaken. Ik wil niet dat mensen zich uitgebuit voelen door mijn verhalen”.
“In Georgia mag je alle gesloten zaken bekijken, je mag autopsierapporten bekijken, getuigenissen en politieverslagen. Dus dat helpt veel bij het doen naar research. Ik vind het fascinerend om deze dingen uit te zoeken. Het is schokkend wat mensen meemaken en om een duidelijk beeld van een moord te krijgen”.
And then.. You’re published!
“Het was een schok toen mijn eerste boek groot werd. Iedereen heeft wel zo een boekwinkel waar hij gek op is. En als jouw boek daar dan in ligt, is dat geweldig. Het is helemaal moeilijk voor te stellen dat je boek in andere landen ligt”.
“Mijn eerste boek dat naar het buitenland ging, was naar Nederland. Uitgeverij Cargo (onderdeel van Uitgeverij de Bezige Bij) was de eerste die vroeg of ik naar Nederland wilde komen voor een boek tour. Daardoor voel ik me erg verbonden met Nederland. Voor elk nieuwe boek dat ik schrijf, kom ik weer naar Nederland”.
“Ik ben me ervan bewust dat ik veel geluk heb gehad dat ik een goede uitgever heb kunnen vinden die echt moeite voor me heeft gedaan om groot te worden, vooral in Nederland. “Change favors the prepared mind”, daarmee bedoel ik dat ik er hard voor gewerkt heb, en ik was er klaar voor toen het zover was. Je moet een aantal slechte boeken schrijven voor je goede boeken kan schrijven. Deze boeken zijn niet gepubliceerd en dat is maar goed ook! Ik mag het werk doen waar ik echt van houd, en ik besef dat dit niet voor iedereen geldt”.
Kattenpraatjes en ijsbaden
“Mijn katten worden boos op mij, omdat ik zoveel reis. Als ik thuis kom van een tour, willen ze niet tegen me praten. Ze kijken me aan over hun schouder, zodat ik kan zien dat ze boos op mij zijn. Gelukkig zijn ze niet zo boos dat ze overal gaan plassen. Een vriendin van me is muzikante en haar katten plassen altijd in haar gitaarhoes, dus dat lijkt me niet prettig. Na een paar dagen worden mijn katten weer aardig tegen me, maar het duurt wel even”.
“Toen ik in Finland was, had ik een openbaring: ik ga naar allemaal verschillende landen, maar zie eigenlijk alleen de hotelkamer en de boekwinkel. Dus ik wilde dingen gaan doen tijdens het reizen. In Finland zijn ze erg passioneel over de sauna’s. Dus ik ging met een vrouw mee naar de sauna, maar ik wist niet dat je tussen de sauna’s door in ijswater moest springen. Dus toen ik de eerste keer in het ijskoude water sprong, was het wel lekker door de schok, ik wist van te voren niet dat het zo koud was. De tweede keer was ik iets minder enthousiast, omdat ik wist wat me te wachten stond, haha”.
Hup, Holland, hup!
“Bitterballen heb ik hier ooit gehad, maar ik hoef ze nooit meer. Ze hebben me namelijk vertelt wat er in zit. Ik eet dus eigenlijk alleen maar boterhammen hier, dat is veilig”.
“Vanuit de auto heb ik aardig wat gezien van Nederland, ik vind het een geweldig land. De mensen zijn zo aardig. Het is ook zo lekker klein, dat vind ik wel fijn. Toen we de eerste keer ergens heen gingen, zeiden ze dat ik wel goed moest rekken tijdens de tussenstops, maar het was maar twee uurtjes rijden, haha. Dat is voor Amerikanen helemaal niks”.
“Ik kom best veel Nederlanders tegen in Amerika. Nederlanders lachen op een bepaalde manier, als ik in Amerika ben, weet ik ze er altijd tussen uit te pikken. Ik ben enorm blij met mijn Nederlandse lezers, het is fijn om zoveel mensen te hebben die je verhalen mooi vinden en ik ben blij dat velen elk nieuw boek gretig beginnen te lezen!”
De boeken van Karin Slaughter worden uitgegeven door UIitgeverij Cargo. Stille zonde is haar laatst verschenen boek. Zomer 2014 verschijnt haar nieuwe thriller, het eerste boek in de nieuwe reeks Coptown. Download de Karin Slaughter App in de AppStore en blijf op de hoogte van al het Karin Slaughter nieuws!
Tekst: Paula Boon
Lees ook:Mailen met Marian Mudder
Lees ook:Boekenblog interviewt Michael Koryta over De Profeet
Lees ook:Mailen met… Carlijn Vis over Vrij spel
Lees ook:Boekenblog interviewt bestsellerauteur Sarah Dunant
Lees ook:En toen was het stil @boekenblog
Spannend hoor