Lupko Ellen heeft met ‘Wraaktocht’ een waanzinnig spannend – door de VN Thrillergids zelfs met vier sterren beloond – boek geschreven. Ik las het in één keer uit en ontdekte pas naderhand dat dit de opvolger van zijn debuut ‘Moddergraf’ is. Had ik dat nu eigenlijk eerst moeten lezen? Ik vraag het aan de auteur zelf.
“Je kunt ‘Wraaktocht’ uitstekend lezen zonder ‘Moddergraf’ gelezen te hebben. Voor in ‘Wraaktocht’ heb ik wel een kort voorwoord opgenomen, met daarin heel kort een paar gegevens uit ‘Moddergraf’, die het gemakkelijker maken om ‘Wraaktocht’ te begrijpen. Aan dat voorwoord heeft de lezer meer dan genoeg.”
Je beschrijft alles heel beeldend, heb je zelf de vluchtroute afgelegd?
“Dank voor het compliment. Ik heb ooit als jongeman via Turkije en toenmalig Perzië door Afghanistan gereisd. Ik ken de sfeer dus wel. Anderzijds heb ik niet exact de route afgelegd die in het boek gevolgd wordt. De zegeningen van het internet komen me dan goed van pas: foto’s gemaakt door hedendaagse reizigers, reisbeschrijvingen, Google Earth: samen met mijn eigen ervaring en gecalculeerde fantasie kom je dan best een eind.”
Hoe ben je op het idee gekomen, want dit verhaal is alles behalve cliché?
“Het idee is niet zomaar in één klap gekomen. Enerzijds ontstond het: de vrouwelijke Afghaanse hoofdpersoon eiste een grotere rol op dan ik van tevoren had voorzien bijvoorbeeld. Anderzijds bedenk ik natuurlijk wel het plot en dergelijke van te voren. Het ontstaan ervan heeft onder andere te maken met mijn irritatie over de gemakzucht waarmee over de zogenaamde ‘autochtonen’ wordt gesproken. Ik wilde een verhaal schrijven waarin alle personages zoveel mogelijk personages zijn die zelf een karakter hebben, niet een stereotype van de groep waartoe hij/zij behoort, zonder te veronachtzamen dat die groep er natuurlijk wel is. Aan de andere kant is er ook mijn irritatie dat regels gebaseerd op religie via de islam weer terug lijken te komen, terwijl we net van de dominees af waren. Zonder er een sociologische verhandeling van te maken, wilde ik er dat soort elementen in hebben, als achtergrond. De verhaallijn zelf ontstaat natuurlijk ook omdat het spannend moet zijn: dus werk ik met cliffhangers, probeer ik filmisch te schrijven. En niet onbelangrijk: ik heb de pest aan thrillers waarbij de spanning wordt opgeroepen door bloed, verkrachting, gruwelijkheid. Ik vind dat te gemakkelijk.”
Schreef je ‘Wraaktocht’, net als ‘Moddergraf’, in de trein?
‘Ik kan heel goed schrijven met mensen om me heen. Wraaktocht heb ik hoofdzakelijk thuis geschreven, op de bank, met de kinderen om me heen, maar ook in hotelkamers en ja: ook weer in de trein. Het geroezemoes van mensen om me heen maakt het op de een of andere manier voor mij genmakkelijker me te concentreren.”
Wat kunnen we nog meer van je verwachten?
“In mijn hoofd ontwikkelt zich een nieuw boek, een nieuw verhaal. Met -min of meer- dezelfde hoofdpersonen. Maar het is nog niet af, en ik ben dan ook nog niet begonnen. Voorlopig gaat er veel tijd en energie zitten in het proberen ‘te verkopen’ van Wraaktocht. Het valt niet mee om op te boksen tegen de publicitaire- en distributiemogelijkheden die de grote uitgevers hebben.”
Lees ook:Mailen met Marjon Sarneel
Lees ook:Mailen met Judith Webber over Kies en ze kiezen jou
Lees ook:Mailen met Anouk Kemper
Lees ook:Mailen met Marian Mudder
Lees ook:Mailen met… Maurits de Bruijn over Broer
Ik vind Wraaktocht de beste Nederlandse thriller die tot nu toe is verschenen. Ik hoop voor Lupko Ellen dat hij snel door het grote publiek wordt ontdekt. Hij verdient grote stapels in de boekwinkel.
Het is ook echt een geweldig boek. Hij heeft voor een onbekende invalshoek gekozen, waardoor het veel spannender is dan de thrillers waar een inspecteur een moord oplost.
Ik ben het trouwens helemaal met je commentaar eens Marcel. Ik raad dan ook iedereen je recensie aan: http://bloedspannend.nl/2009/07/recensie-lupko-ellen-wraaktocht/. Ik kan er namelijk echt niet meer aan toevoegen.