Van het literaire tijdschrift Raster verschijnt binnenkort het laatste nummer. Raster verscheen vier keer per jaar. Het tijdschrift in boekvorm publiceerde literaire teksten rond thema’s als ‘wandelen’, of ‘gestoorde teksten’. Ook verschenen er uitgaven rond bekende en experimentele schrijvers zoals Maurice Gilliams, Samuel Beckett en Robert Musil.
In 1967 richtte de schrijver H.C. ten Berge het tijdschrift op. Andere bekende schrijvers die in de redactie zaten, waren onder meer Jacq Vogelaar, Nicolaas Matsier en Bernlef. In NRC Handelsblad zegt Vogelaar: “Nu is het mooi geweest. Het blad wordt al jaren door dezelfde mensen gemaakt. Die willen op een gegeven moment voorrang geven aan hun eigen werk.”
Lees ook:Boekenblog@ #Boekenweek2010
Lees ook:Literair tijdschrift speciaal voor de e-reader
Lees ook:Nieuwe roman Bernlef: Onbewaakt ogenblik
Lees ook:Amsterdam krijgt literaire teksten cadeau
Lees ook:Ella Vogelaar schrijft nieuw boek
Hadden ze de verhalen van ene Rudolf Paul maar moeten publiceren, dan hadden ze voldoende lezers gehad om hun tijdschrift te kunnen voortzetten, haha: http://www.nujij.nl//literair-tijdschrift-raster-stopt.4292497.lynkx
BESLUITELOOSHEID
In Nederland bestaan er twee wetenschapsgebieden die, hoewel ze ver uit elkaar
liggen , in zowel in theorie als in de praktijk toch veel met elkaar gemeen hebben.
Dat wat deze twee wetenschapsgebieden met elkaar gemeen hebben is de
besluiteloosheid. Het gaat hier om rechts- en literatuurwetenschappen.
In de praktijk betonen afgestudeerden uit deze vakgebieden zich eerder als ezels met versleten hoeven en slaphangende oortjes dan als lui die doorkneed zijn met alle verbale- en cerebrale gevechtstechnieken.
Literatuurwetenschappers bijvoorbeeld, vinden al heel gauw emplooi bij literaire uitgeverijen, worden redactielid van een gerenommeerd literair tijdschrift, zitten in de commissie van literaire fondsen etc. maar schijnen zich er hoofdzakelijk te bedienen van literaire aspiraties, die lijken te huizen in een couveuse geest. Hun praktische kijk op en inschatting van wat echt literatuur is , is lamentabel. Zonder dat ik de intentie heb mijn eigen beleving te abstraheren, is die in ieder geval illustratief genoeg de besluiteloosheid van zulk soort lui te adstrueren.
Jaren geleden werd mijn debuut door alle uitgeverijen afgewezen omdat men er geen literatuur in zag. Nadat Cees Nooteboom een heel katern van het maandblad Avenue wijdde aan proza en poezie van mij, werd ik zelfs op een zondagavond in mijn studentenflat gebeld door de directeur van een grote literaire uitgeverij met het verzoek of ik van de week even langs zou willen komen. Hetzelfde overkwam mij bij een literair tijdschrift dat dezelfde gedichten heel gedecideerd afwees, en opeens op advies van een huispublicist van dat blad bereid bleek te zijn die te publiceren. Toegegeven dat onbekend onbemind maakt, vooral als de inzender ook nog het risico met zich mee brengt dat men zich niet gauw als koper van diens werk zal willen ontpoppen, behalve wanneer er middels diverse exotische tam-tam muziek en peperdans veel ruchtbaarheid aan is gegeven. Toch blijft de vraag zich opdringen of besluiteloosheid het toch niet steeds wint van de ratio en het pragmatisme waardoor men tengevolge van de geestelijke hyperventilatie de oren telkenmale te luister moet zetten naar hoe een goede vertrouwde uit de directe omgeving/werkveld erover oordeelt.
Op 3 juni 2007 wijdde ZEMBLA voor de zoveelste keer een documentaire aan de juristerij in Nederland. Rechters schijnen een betere bescherming en immuniteit te genieten dan koraalriffen, monumentale panden , bepaalde bedreigde diersoorten , gesubsidieerde harems, etc. Volgens deze recente documentaire zouden rechters, die op grond van de hen toegedichte integriteit voor het leven zijn benoemd, hun zelfgenoegzame pens niet eens een sikkepit willen bewegen om de zaak waar ze voor staan, eens duchtig te onderzoeken. Zij kunnen op een beperkt aandringen bij de overheid subsidie binnenloodsen om daarmee via een ambitieuze onderzoeksgroep de onderste steen boven water te krijgen. In plaats hiervan scharen zij zich gelijk een blinde mol aan een lijn
achter de uitspraak van de officier van justitie ( het OM) die evenals de rechter na een pretpakket VWO en vier jaar kontkrabben op de juridische faculteit de titel meester is opgelopen en vanaf dat moment opwaarts en voorwaarts klapwiekend over de toppen van het leven fladdert.
Een planetair astroom geniet lang niet zoveel deferentie als deze categorie aardse sukkels, die de Staat, bijgevolg de belastingbetaler in hoge kosten doen jagen met hun risicoloze gewoondoenerij, zoals Jeroen Brouwers ooit in een scheldpamflet schreef.
Laatste Raster is verschenen. Het Parool schreef er het volgende over: http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKEN/article/detail/243522/2009/05/19/Literair-tijdschrift-Raster-stopt.dhtml