Rebecca Hunt heeft een geestig, en tegelijkertijd opmerkelijk ontroerend en originele roman geschreven. Boekenblog mag in samenwerking met Orlando Uitgevers vijf exemplaren van haar debuut ‘Meneer Chartwell’ weggeven. Orlando Uitgevers viert namelijk zijn eerste verjaardag!
Het verhaal:
Juli 1964. Winston Churchill wordt wakker. Er is iemand in zijn kamer aanwezig, iemand die hij al tijd niet heeft gezien. Een donkere gedaante die met een indringende blik naar hem kijkt. Het is meneer Chartwell.
In haar rijtjeswoning staat Esther Hammerhans, een kwetsbare weduwe, op om de deur te openen voor haar nieuwe huurder. Door het glas ziet ze een enorm silhouet. Het is meneer Chartwell. Meneer Chartwell is een grote, zwarte hond.
Kunnen Esther en Winston Churchill, wier levens langzaam met elkaar verstrengeld raken, weerstand bieden aan zijn vreemde, verleidelijke charmes en sterke greep? Kunnen ze zelfs maar uitleggen aan iemand wie of wat hij is? Of waarom hij op bezoek komt?
Winnen!
Wat zou jij doen als meneer Chartwell bij jou op de stoep staat?
Plaats je reactie onder dit bericht en maak kans op een van de vijf exemplaren.
[isbn]9789022959831[/isbn]
Lees ook:Orlando nieuwe fictie-imprint A.W. Bruna Uitgevers
Lees ook:Orlando Figes is terug
Lees ook:Bijzondere band tussen drie zussen beschreven
Lees ook:Nieuwe thriller van Elizabeth George: Verloren onschuld
Lees ook:Liefde en overleven in de Goelag
ik zou hem eerst een dikke knuffeltje geven en daarna lekker een mandje klaar maken en hem lekkere brokjes geven
Ik zou hem in huis pakken en leren de was te doen
Een handdoek pakken en hem droog wrijven(het regent) en hem dan binnen laten….
Wanneer meneer Chartwell bij mij op de stoep staat laat ik hem binnen en probeer hem op zijn gemak te stellen.Ik geef hem wat te drinken. Water natuurlijk.Daarna bel ik mijn buren met de vraag of zij meneer Chartwell uit het oog verloren zijn. Zo niet dan bel ik de dierenambulance en/of Amivedi om meneer Chartwell op te komen halen. Zolang meneer Chartwell bij mij is zal ik hem goed verzorgen.
ik zou in mijn broek doen van angst!! Ben als kind gebeten door een grote zwarte hond, en zou hem daarom niet binnenlaten, ik zou wel iemand bellen om het arme beest op te halen.
Gezellig binnen laten en goed voor hem zorgen wel eerst even onder de douche
En mijn kinderen blij maken dat we nu toch eindelijk een hond hebben
Ik schrik heel hard, een seconde later begin ik te schreeuwen. Dan zie ik dat de Mr. Chartwell mij nog steeds aankijkt met zijn grote, donkere ogen. Dan probeer ik te kalmeren en kijk eens rond op straat of er niemand in de buurt is die eventueel heeft gezien hoe die grote, zwarte hond in godsnaam aan mijn deur heeft kunnen bellen? Als ik niemand in de straat zie, besef ik plots dat ik een mystiek moment aan het beleven ben en probeer ervan te genieten, maar mijn gedachten herhalen steeds hetzelfde: speciaal moment, speciaal moment, speciaal moment, speciaal moment. En dan begin ik het koud te krijgen aan de voordeur, want er blaast een koud noorderwindje op die gure winteravond. Vanaf dan zeggen mijn hersenen: koud, koud, koud, koud, ik wil weer naar binnen. Maar dan speelt er zich een dialoogje af:
- Ik wil naar binnen, het is hier kooooouudd!
- En die hond dan?
- Binnenlaten? Nee
- De deur voor zijn neus dichtgooien? Nee.
- Zijn baasje zoeken?
- Neee! Hij heeft geen baasje! Dit is een mystiek moment weet je nog? Zoals in de boeken? Of in de films. Zo’n moment waar er op de achtergrond een mooi muziekje klinkt om het nog mooier te maken.
- Hoor ik nu een mooi muziekje of verbeeld ik mij dat?
- Je hoort geen mooi muziekje. Laat die hond binnen!!
- Oké, ja, lekker spannend. Ik doe het!
- Maar ik ben allergisch!
- Ja, ook nog waar. Wat nu gedaan?
- Ja, hij hoeft ook niet in huis te blijven?
- Geef hem aan bij het dierenasiel.
- Weet je wel hoe ver het dierenasiel nog is?!
- …
(en zo gaat dat een tijdje door, tot ik uiteindelijk beslis Mr. Chartwell binnen te laten.)
Dus ik passeer voorzichtig naast hem, om hem zo via zijn kont binnen te duwen. Als dat niet lukt, haal ik wat lekkers om hem zo naar binnen te lokken. Dat lukt ook niet. Ik word wanhopig en kijk in de straat of iemand mij misschien kan helpen? Nee. Nog steeds niemand. Ik verwonder me even over het feit dat er in al die tijd nog steeds geen auto is gepasseerd. Nouja. Ik word dus wanhopig en dat betekent dat ik tegen de hond begin te praten.
“Wel jongen, wat wordt het? Als je nu niet onmiddellijk naar binnen komt, dan doe ik gewoon de deur weer dicht weet je? En dan mag je buiten slapen. Sowieso ga je buiten slapen, maar geloof me, je zal veel lekkerder liggen in het zachte gras dan op de koude straatstenen. Wil je nu nog niet naar binnen? Je lijkt niet te beseffen welke kans je mist hé jongen. Hoe heet je? Woefie? Snoopy? Welke namen geven die baasjes tegenwoordig allemaal aan hun honden? Max? Ook niet, nee? Oké dan. Wat gaan we toch met jou doen? En nee, ik ga je niet naar binnen dragen, daar ben jij veel te groot voor…. Oké. Ik heb nu officieel beslist. Jij blijft buiten. Ik ben toch allergisch. Behalve voor poedels. Maar een poedel ben jij beslist niet. Daag hondje.”
Ik laat de deur open en ga de hall binnen, en kijk of hij nog steeds niet binnenkomt. Ik keer terug naar de deur en zeg: “Komt u binnen mijnheer, wat leuk u te zien. Komt u gezellig binnen, het is veel te koud buiten.” En dan maak ik een elegante buiging en strek mijn armen in de richting van de deur. Tot mijn verbazing zie ik dat de hond vriendelijk knikt, zijn poten in beweging zet en mijn huis binnengaat. Ik blijf nog even verbijsterd in het deurgat staan, kijk vlug even of iemand dit heeft gezien en sluit dan vlug de deur achter mij. Niemand heeft het gezien.
Mijn grote droom is dat er op een dag een meneer Chartwell voor de deur zou staan. Ik wil dolgraag een hond. Oh, ik zou hem een gelukkig leven geven.
Eerst naar de dierenarts voor een check-up!
En dan een grote mand kopen en extra voeding
Want de kleine korreltjes die mijn hondje eet ziet hij vast niet liggen ^^
Ik zou deze lieve lobbes een hele dikke knuffel geven en dan met hem op de bank kruipen. Dan zou ik hem voorlezen uit het boek Meneer Chartwell van Rebecca Hunt
Droom ik nog? Ik doe mijn ogen weer langzaam open. Daar zit hij, daar in de hoek waar normaal mijn stoel hoort te staan zit hij.
Een zwarte gedaante die ik vaagjes lijk te herkennen. Een vertrouwde blik heeft hij, alsof hij wil zeggen “ken je me nog, ik ben het wees maar niet bang. Jouw geheim is veilig bij mij”
Hij was er gisteren ook nog. En nu weer. Toen ik hem gisteren zag was ik helemaal in paniek, vandaag is het wat minder maar toch… het zit me niet lekker. Waarom is deze hond bij mij. Wat
heeft hij hier te zoeken? Hoe komt hij hier terecht? Sinds gisteren gaan er 1001 dingen door mijn hoofd, wie heet hem hier achtergelaten? Hij had wel een halsbandje om met de insigne Mr. Chartwell. Heet de hond zo of zijn baasje? Ik heb geen idee. Maar voor nu noem ik de hond zo.
Wat moet ik nou met deze hond? Ik heb mijn handen al vol met 3 kinderen, op een hond letten kan er echt niet bij. En wat zal dat wel niet kosten. Nee, hij moet hier weg. Maar waarheen dan? Ik weet niet eens van wie het is. Weet je wat, ik breng het wel naar Gijs, die heeft wel ervaring met honden en kan er vast wel op letten totdat het baasje van Mr. Chartwell komt, en dan… dan zie ik wel verder. Nu eerst Mr. Chartwell naar Gijs brengen waar hij goed verzorgd zal worden.
Meneer Chartwell en ik zijn helaas oude bekenden. Als ik hem op de stoep zou zien zou mijn hart even zinken, maar weten dat deze Zwarte Hond niet zo gemakkelijk te ontkennen is zou ik het accepteren dat hij mij weer terug gevonden heeft, hem binnenlaten waarna hij zijn oude vertrouwde plek op de bank zou innemen. En toch zal hij geen macht over mij hebben, want inplaats van mijn leven door de Zwarte Hond te laten bepalen laat ik mij niet meer door hem regeren. Ik zie hem, erken hem, maar weet dat ik niet Meneer Chartwell zelf ben. Hij is een hele grote Zwarte Hond, maar ik ben ook sterk en heb geleerd bij mezelf te blijven. En zo wordt langzaamaan de grote Zwarte Hond getemd, door aandacht zonder oordelen. Misschien gaat hij weer eens vanzalf weg, misschien komt hij weer, zoals altijd, terug.
Allereerst zou ik onze kat van zijn rug proberen los te maken (dan merk je pas hoe lang die nagels zijn…)dan de kat opsluiten in de zijkamer. Als dat allemaal gelukt is, ga ik er eventjes goed voor zitten. Water voor Meneer Chartwell en voor mij een espresso. Na even met elkaar gefluisterd te hebben, begrijp ik de bedoeling. Meneer Chartwell komt eigenlijk voor de buren maar die zijn even weg
Geen nood, dan wachten we wel tot ze komen en dan begeleid ik Meneer Chartwell naar zijn eigenlijke bestemming!
Ik zou hem vragen om te zorgen voor een beetje geluk, gezondheid en kracht in het huis en dat ook daarna te bezorgen bij anderen die het ook nodig hebben
Een dikke knuffel geven en denken dat mijn vorige hond uit de dood is opgestaan
Die leek er namelijk wel een beetje op, ook groot en zwart. Ik heb nog wel wat oude spullen van m’n vorige hond dus die krijgt hij dan en kan het leven zo weer verder gaan zoals het was 
zou em zeker binnen laten in dit weer laat je toch niemand buiten staan ….mijn kat zou em met open pootjes ontvangen ze is nl helemaal gek van honden denk dat ze in een vorig leven zelf ook hond geweest is….
Zou eerst kijken wie er voor mijn deur stond.
Vervolgens heel erg schrikken.
Maar denk niet dat ik open zou doen
De deur open doen!
Meneer Chartwell binnenlaten:)
Als Mr. Chartwell voor mijn deur zou staan, zou ik eerst heel erg schrikken om hem vervolgens binnen te laten. Want je laat zo’n beest niet voor de deur staan. En dan de gebruikelijke weg die wij, na veel aanlopende katten, al hebben bewandeld: uitzoeken wie de eigenaar is.
Minzaam de deur open doen en met mijn meest Britse accent zeggen: “Mister Chartwell, I presume?”
Meester Chartwell staat voor donkere perioden en depressies. Die heeft al eens voor mijn deur gestaan, en toen heb ik hem binnengelaten. Stukje bij beetje leerde ik omgaan met meester Chartwell. Nu heb ik een kat luckie en daar staat de deur wagenwijd voor open. Helaas voor Chartwell gaan honden en katten niet altijd samen. Dus mocht hij nu voor mijn deur staan. Dan zou ik hem meenemen en een oplossing zoeken. Maar binnen komt hij niet meer.
In de beschrijving over het boek staat dat de hond staat voor een depressie. Sorry hoor, maar dan komt hij er toch echt niet in. Mijn 2 katten zouden erg van streek raken. Ze worden super jaloers. mocht ik zelf niet in een dip schieten door die hond dan worden mijn katten wel depressief. Ik neem de hond dus mee naar het asiel en vraag hen een goede hondenfluisteraar op te zoeken die hem kan helpen. Wanneer hij dan een volgende keer weer voor de deur staat dan laat ik hem misschien binnen.
112 bellen, deze hond is levensgevaarlijk !
Dit is geen hond om op de divan te liggen of juist wel bij de psychiater.
Helaas zal ik hem heel snel buiten moeten zetten. Wel zal ik uit moeten zoeken waar hij vandaan komt. Misschien mag hij tijdelijk in ons schuurtje zitten. Ik ben zelf echter nogal bang voor grote honden, dus ik zal blij zijn als hij doorloopt. Daarna moet ik flink gaan poetsen. Twee van mijn kinderen zijn nl. allergisch en die zullen zich anders de ogen uit hun kop huilen en een piepende adem krijgen.
Een depressieve hond? Die laat ik direct binnen. Hij verdient te worden opgevrolijkt door onze twee lieve en grote Leonbergers, die een uiterst positieve kijk op het leven hebben en graag therapeutisch aan de slag willen gaan met een nieuwe kameraad!
Deze actie is gesloten, de winnaars zijn op de hoogte gebracht per mail.