Lideweij Bosman presenteert vandaag haar boek ‘Naupaka’. In dit autobiografische debuut beschrijft ze haar relatie met haar grote liefde die afgelopen zomer overleed aan de gevolgen van lymfeklierkanker. Door te beslissen haar partner vlak voor zijn dood te verlaten stuitte zij op grote taboes rondom relaties en sterftebegeleiding. Lideweij geeft het boek zelf uit onder de naam Liinkt.
Inspirerend boek Terwijl Lideweij duizenden kilometers van haar grote liefde Sander verwijderd is, vecht hij op zijn sterfbed voor zijn leven. Jarenlang zijn ze onafscheidelijk en strijden ze samen tegen zijn lymfeklierkanker. Totdat Lideweij de onmogelijke beslissing neemt om niet bij zijn overlijden te zijn. Ze vertrekt naar Hawaï, de plek waar Sander haar tien maanden eerder met de Hawaïaanse legende van de naupakabloem ten huwelijk heeft gevraagd. Ze beleeft er een helende reis, waarbij Hawaïaanse levenslessen helpen om haar diepe verdriet te verwerken en tranen langzaam plaatsmaken voor inspirerende inzichten en nieuwe dromen. Het is een boek dat je aan het denken zet over je leven en de keuzes die je maakt.
Over de schrijver Lideweij Bosman (1979) is freelancejournalist. Naupaka is haar autobiografische debuut dat ze zelf uitbrengt onder de naam Liinkt. “Ik geef mijn boek zelf uit om met de bespaarde royalty’s jonge start-ups te ondersteunen. Hiermee realiseer ik twee dromen tegelijk. Tevens geeft de lancering van Naupaka me de mogelijkheid aandacht te vragen voor een schrijnende kwestie betreft een psycho oncologisch centrum als het Helen Dowling Instituut (HDI). Een instelling waar mensen met kanker en partners steun en begeleiding kunnen krijgen maar die door bezuinigingen in de zorg in financieel noodweer zit, net als vele soortgelijke instanties”
Het Helen Dowling Instituut was voor Bosman als partner van een ernstig zieke lymfeklier kankerpatiënt onmisbaar. Zo lieten medewerkers haar inzien dat het niet vreemd is dat geliefden uit elkaar gaan zodra de situatie onleefbaar wordt. Voor Lideweij was het vanzelfsprekend om tot het bittere eind voor Sander te blijven zorgen, want weggaan doe je toch niet als je partner niet lang meer te leven heeft? Uit onderzoek blijkt dat over dit onderwerp maar weinig wordt gesproken en ook de berichtgeving in de media is minimaal. De boodschap is duidelijk en hard: als er geen financiële support van geldschieters komt, dan is er straks geen psychische opvang meer voor kankerpatiënten en partners.
[isbn]9789082227703[/isbn]
Lees ook:Boekenblog luistert: ‘De man van je leven’
Lees ook:Zoektocht naar liefde door wetenschappelijke loep
Lees ook:Pas jij bij mij?
Lees ook:Els Ruiters veelzijdige schrijfster
Lees ook:Genoten van Haar naam was Sarah? (+Win!)
Wat een dapper thema. Loslaten wat zo dierbaar is, en dan je eigen weg volgen omdat deepdown je gevoel huist dat het voor jezelf beter is. Pijnlijk maar ohzo herkenbaar en waar. Ik wens Lideweij een mooie dag toe, en dat ze met respect naar zichzelf luistert… en dat haar omgeving dat ook weer doet. Naar haar, en weer naar zichzelf. Wat een verbinding zouden we dan op deze wereld krijgen. SUPER!
ik geloof dat jij niet veel ven het leven van een dood ziek iemand snapt , hoe durf je het te schrijven egoist .
Frederieke is al net zo’n egoist als Lideweij. Wat een zwevers! Als je partner op sterven ligt moet je er fysiek bij aanwezig zijn en voor diegene zorgen! Droom lekker verder!
wat een verschrikkelijk egoistisch mens is lidewij bosman , als ik die foto,s zie in het A.D. word ik al misselijk , echt iemand die alleen aan haar eigen denkt en geen goed hart in der donder heeft . natuurlijk vond die doodzieke vriend alles goed , ik ben zelf doodziek van de kanker en heb ook totaal geen weerstant meer , ik ben 4 jaar geleden gescheiden maar mijn ex wist niet hoe snel ze bij me moest zijn om me te helpen , ik woon nu zelfs bij haar om dat ze wil dat ik rustig kan sterven , daar kan lidewij eens een voorbeeld aan nemen en niet alleen iedereen pijn doen , beloven dat je bij zijn sterven zal zijn en dan niet op komen dagen , wat een egoistisch mens ben jij zeg , BAH .
Altijd leuk om te zien hoe mensen meteen een zwart/wit mening hebben op basis van 1 interview. Leve het internet!
Ik lees dat Lideweij al lang samen was en dat ze samen 5 jaar lang tegen de ziekte gevochten hebben. Ik erger me dus aan dit soort reacties. Vooral aan die mensen die een oordeel vellen omdat ze denken dat ze de gevoelens van een ander kennen. Helemaal belachelijk als ze die persoon helemaal nog niet goed kennen. Maar het ruimt misschien wel lekker Eigen frustraties op?
Geef haar eerst de tijd en ruimte het uit te leggen en lees het boek. Dat is wat ik ga doen voordat ik iets van de daken schreeuw.
Nou sorry harm , je laat je eigen hond niet eens alleen sterven !! Dus wat je nu zegt klinkt als iemand met een IQ van een wasmachine
Dus als je 5 jaar lang samen tegen een ziekte gevochten hebt mag je het bijltje er bij neer gooien.Het klopt dat wij die persoon niet kennen, maar het zegt genoeg zo niet alles dat de familie van Sander die haar neem ik aan zeer goed gekend hebben het contact met haar verbroken hebben.
Verder moet je je niet zo ergeren, dat frusteert alleen maar.
Je reinste lijkenpikkerij. De keuzes die mensen maken in een dergelijke situatie zal ik nooit veroordelen. Het is persoonlijk en zwaar, maar de gretigheid waarmee ze haar boek plugt en de publiciteit zoekt is stuitend. Ik hoop serieus dat ze er geen boek van verkoopt. Zonde van het papier.
Met afschuw heb ik het artikel in het AD gelezen. Wat een egoistische vrouw is Lideweij Bosman.Door het intervieuw probeert ze er zelf nog goed uit te komen.Op het laatste moment echter laat ze haar doodzieke terminale vriend in de steek want mevrouw kan er na 13 jaar niet meer tegen en moet aan de andere kant van de wereld aan zich zelf gaan werken.Hoe zo moedig en sterk om dit te doen. Het is een ultiem gebaar van zwakte en een vlucht om het laatste stuk ellende uit de weg te gaan.Krachtig en sterk was het geweest om je vriend tot het laatste toe te steunen. Daarna ben je zelf aan de beurt. Je hebt je belofte gebroken om bij de euthanasie te zijn.Heb je enig idee wat dat voor hem betekent moet hebben en voor zijn familie?. Hoezo lekker schreeuwen en schelden aan het strand. Is dat jouw stukje medeleven geweest dat je nog kon opbrengen? zullen ze veel aan gehad hebben.En nu goede sier halen door een tranentrekkend boek te gaan schrijven waarin je waarschijnlijk vooral zelf goed in beeld zal komen. Heel erg voor de nabestaanden. Ik snap dat ze geen contact meer met je willen. Ik hoop dat niemand het boek koopt!
Wtf!!! Dit meen je niet! !! Wat verschrikkelijk voor die jongen , vlak voor je overlijden gedumpt worden door je partner omdat mevrouw naar hawai moest omdat ze het
even niet aankan !! Je laat je hond nog niet alleen sterven!!
wat een misselijk makend figuur!! En over de rug van die jongen eurotjes scoren! Als zij dan een beetje een hart heef t geef ze het geld wat zij verdient met het boek aan het kankerfonds voor onderzoeken!!! Maar het probleem is zulke mensen hebben geen hart !!! Walgelijk mens bah!
Ik zie een eerlijke en oprechte vrouw, een gebruikende partner . Co dependance , mede ziek geworden. Nog steeds de partner willen steunen maar daar aan onder doorgaan . Steeds zo veel mogelijk communiceren. Ik vind dat ook de zieke partner zijn verantwoordelijkheid had . Hij kon of wilde niet eerlijk zijn. En hij mag niet claimen. Zij werd er letterlijk ziek van, op leeg. Hij kreeg waarschijnlijk geen spiritueel inzicht in zijn gedrag geen reflectie
ziek van, op leeg .Een
‘Gebruikende partner’, ‘Co-dependant’, ‘verantwoordelijkheid van de zieke partner’ ‘mag niet claimen’ ‘spiritueel inzicht’ ‘reflectie’. Wat een GEZWATEL mens! Hij is niet zeven jaar terminaal geweest, het kwam allemaal na een lange strijd weer terug en toen was er echt niks meer aan te doen, dus zette hij het op een zuipen. NOU EN. Als dat het voor hem draaglijker maakte? Dan gun je hem dat toch?! Al vind je hem op de keukenvloer. Misschien dat hij dronk omdat er NOG STEEDS tegen hem gezanikt werd, hij van alles MOEST. Zoals ‘spiritueel reflecteren’. Ga toch weg. Kanker is geen lesje. Sommige mensen vinden hun partner dertig jaar lang regelmatig laveloos op de keukenvloer. Zonder dat die kanker hebben. Mensen moeten weer een beetje ausdauer krijgen met elkaar.
dat je op laffe wijze je partner in de steek laat op het laatste moment is stuitend, maar dat je na zijn dood er nog geld aan wilt verdienen is werkelijk te bizar voor woorden.
wat ben jij een ongeloofelijk zielig mens
Ik heb haar gisteren op tv gezien bij Late NIght. Wat een harde en ongevoelige vrouw. Degenen die haar boek kopen doen ook mee aan lijkenpikkerij.
Gisteren de uitzending van Umberto gezien. Gelukkig zat er een mevrouw die net als ongeveer heel Nederland erg gemakkelijk dor het egocentrische karakter van deze vrouw heen prikte. Op geen enkele wijze kwam Lideweij overtuigend over. Sterker nog; Duidelijk was de zeer ontkennende houding en zelf in de slachtofferrol gaan zitten. Voor dit soort mensen heeft onze lieve heer van die hoge bomen uitgevonden en wij het touw! Dat je het als partner moeilijk hebt is begrijpelijk, maar ga dan een weekendje op een vakantiepark zitten. Hawaii?!!!! Een van de vele achterlijke opmerkingen en reacties die ik gisteren gehoord heb.
God, wat walgelijk. Toen ik het voorstukje zag van RTL Late Night kon ik me misschien nog in haar verplaatsen; er zal wel een logische reden zijn, dacht ik.
Maar mijn mond viel er van open, wat een egoìst. Natuurlijk kent niemand haar hier op deze site en weten we allemaal niet wat zij voelde, maar er zit geen greintje emotie in haar. Alleen maar ´ik,ik,ik.´ Wie gaat er nou weg op het moment dat hij doodgaat? ´omdat je het zelf niet aankan´ Flikker toch op, na die jaren had je het vast nog wel een paar weken kunnen uithouden, niet?
Om te kotsen!!
Grandioze recensie: “De boodschap is duidelijk en hard: als er geen financiële support van geldschieters komt, dan is er straks geen psychische opvang meer voor kankerpatiënten en partners.” Mevrouw Bosman heeft haar stervende partner kennelijk in de steek gelaten omdat ze geen subsidie kreeg. Eens met iedereen hierboven die haar wangedrag al heeft gehekeld. Je verhaal daarover dan nog publiceren ook: wat een plaat voor je kop.
Wat een vuile laffaard. Dit is dus wat ze noemen ‘over lijken gaan’. Gatverdamme. Wat een misselijk makend mens. En zoals hierboven eerder beschreven, zit ze lekker in de slachtofferrol. Klink misschien grof, maar ik hoop van harte dat ze niet zal slagen met der boek. En stiekem hoop ik dat ze lange tijd ongelukkig zal zijn.
Het is te begrijpen dat het onnoemelijk zwaar is een doodzieke partner te verzorgen en te begeleiden naar zijn laatste fase toe. Het is ook te begrijpen dat je soms er even tussen uit wilt om even op adem te komen om daarna er weer wat beter tegen te kunnen. Lidewey moest de natuur in, zo voelde zij het.Ze moest naar Hawai. Lideweij, in Nederland hebben we ook prachtige natuur. Waarom zo ver? En dan nog iets wat me dwars zit. Ik heb rtl Late Night gezien waar je werd geinterviewd. Sander was een alcoholist.Daarom ben je weggegaan.Ik heb op internet ook reacties van de familie gelezen waarin ze deze beschuldiging verschrikkelijk vinden. Stel dat Sander een wijntje of een wodka dronk,of misschien 2. In zijn conditie met misschien bijbehorende medicatie zou dat kunnen betekenen dat je zo “out” bent.Dat maakt je nog niet gelijk een alcoholist. Hij is toch ook vaak bij zijn familie geweest, ging daar zelfs weer wonen.Dan zouden zij daar ook mee te maken moeten gehad.Ik weet het natuurlijk niet zeker maar is het niet zo dat je dit thema hebt aangegrepen als reden om hem te kunnen verlaten? Maar al zou het wel waar zijn dan was het nog geen reden om hem te verlaten.Respectloos overigens hoe je wens van de familie negeert om de opbrengst van je boek te schenken aan het KWF.Je hebt je eigen doelen al bedacht en vooral je eigen doel,want jij moet toch ook leven. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe die percentages liggen, wat je jezelf hebt toebedacht.Kun je niet gewoon gaan werken, een baan zoeken en daar van gaan leven. Je boek is al geschreven. Verzacht de pijn van de familie enigszins door hun wens te respecteren i.p.v. daar gevoelloos aan voorbij te gaan. Waar gaat het jou nu eigenlijk om?????
zucht! ik snap er helemaal geen moer meer van!
weglopen voor verantwoordelijkheden, meningen geven over iemand zijn gedrag, geld verdienen over iemand zijn rug (in dit geval lijk), geld uitgeven aan verkeerden etc etc.
Ik zucht alleen maar!!!!!
Tijdens het lezen van dit boek heb ik vaak met pijn in mijn hart gedacht aan de moeder van Sander. Je kind verliezen moet het ergste zijn wat je kan overkomen, ben ik van overtuigd sinds ik zelf moeder ben. Een nieuwe liefde komt vaak weer op je pad, met het verlies van je kind is je gebroken hart levenslang. Dat betekent niet dat anderen geen pijn voelen bij verlies. Hun pijn is alleen anders. En hun rouwproces dus ook. Op Hawaï vindt Lideweij haar eigen manier om haar verdriet te verwerken en weer rustig te worden, na jaren van leven tussen hoop en vrees. Deze ervaring is voor haar zo bijzonder dat ze die deelt in Naupaka.
Ik begrijp heel goed dat de familie moeite heeft met dit boek. Er wordt een heleboel persoonlijke informatie in de openbaarheid gebracht. Dat neemt niet weg dat dit boek uit liefde is geschreven. En het is altijd beter om te kiezen voor liefde, dan voor haat. Afwijzen, afsluiten en haat voelen is een stuk makkelijker, dan verdriet voelen en liefde echt toelaten, je kwetsbaar opstellen.
In de media gaat het vooral om de sensationele elementen: het vertrek en de drank. Maar dat is niet wat bij mij blijft hangen als ik dit boek lees. Ten eerste komt Sander helemaal niet over als een zielige alcoholist, maar als een krachtige man die tot de laatste snik zijn humor bewaart en een lotgenoot met een ontzettend lieve mail een hart onder de riem steekt. Met dit boek bereikt zijn inspirerende levenshouding meer mensen en daar ben ik dankbaar voor.
Voor mij is dit een verhaal over twee mensen die jaren samen leefden tussen hoop en vrees, vochten tegen een verwoestende ziekte en worstelden met het beangstigende proces van keuzes maken, bij jezelf bijven, jezelf verliezen en elkaar wel of niet loslaten en wanneer. Een proces waar eigenijk alleen zij echt alles van weten, omdat je er van een afstand nu eenmaal nooit alles van mee krijgt. In Naupaka krijgen we een inkijkje en zien we de enorme kracht van de mens. Dat ontroert, inspireert en stemt nederig…
Wat een enge vrouw zeg die Lideweij gewoon je doodzieke partner in de steek laten, ze kon het zogenaamd niet aan tuurlijk. Ze wilde gewoon weer iemand waar geen “probleem” mee was. Ze profiteert er ook nog van door een boek te schrijven en lekker bij RTL Late Night te gaan zitten en zogenaamd zielig zitten doen. Ik walg van deze mensen zoals het nu vaak in de maatschappij ook zo is iedereen loopt maar weg als er problemen zijn ipv ze proberen op te lossen desnoods met hulp van buitenaf.
Deze vrouw gun ik niets ik hoop dat ze gewoon niets meer voor elkaar krijgt van wat ze zou willen. Die andere vrouw Esther is veel beter die blijft tot het einde bij haar partner zoals het hoort!!
Eenzaam zijn mensen met problemen al vaak genoeg ik vindt dat dit boek gewoon verboden moet worden profiteren van het feit dat je iemand in de steek laat!!