“Wees vervloekt Maria! Vol van mijn zaden. Geketend zijt gij en de klucht van uw lichaam, Jezus. Geilige Maria, moeder Kots, Bid voor ons arme zondaars. Nu en in het vuur van ons genot, Amen”.
Gaat Dieter Ceustermans hier niet te ver, vroeg ik me af toen ik deze passage in ‘Vluchtmisdrijf’ tegen kwam.
Hij gaat inderdaad met dit gebed heel erg ver. Zo ver dat hij mensen naar mijn gevoel onnodig kwetst. Lezers zullen het boek wegleggen nog voordat ze het verdere verhaal van Peter en zijn doodzieke vrouw Mia ontdekken. Een schokkend verhaal over iemand die wegloopt, terwijl zijn vrouw op sterven ligt.
Dieter Ceustermans zoekt de grens in zijn hele boek op. Dat is goed, want daardoor ga je je afvragen wat jezelf in de situatie zou doen. Waarom is een man zo laf dat hij zijn vrouw alleen laat in het ziekenhuis. Dat kan toch niet? Of wel? Wat zou je eigenlijk zelf doen?
Toch vraag ik me af of hij om zo’n aangrijpend boek te schrijven het bovenste fragment nodig had gehad. Tja, zo blijkt wel dat de hoofdpersoon in zijn jonge jaren al moeilijk met verlies om kon gaan. Maar had dag echt niet anders verpakt kunnen worden in ‘Vluchtmisdrijf’?
‘Vluchtmisdrijf’, Dieter Ceustermans, Uitgeverij Contact, ISBN: 9789025431631
Lees ook:Leon de Winter gaat God’s Gym verfilmen
Lees ook:Loverboys: als je er met een getrouwd bent
Lees ook:Ben jij lief voor jezelf?
Lees ook:Liefde in tijden van zorg en ouderdom
Lees ook:Manou vertelt over Maria Mosterd en haar bestseller
Als auteur is het natuurlijk altijd moeilijk om aan dit soort discussies deel te nemen, al was het maar omdat mijn standpunt nogal voor de hand ligt natuurlijk. Uiteraard vind ik dat die bewuste scène niet te ver gaat, net zoals ik vind dat ze wel degelijk noodzakelijk is in het boek om de wanhoop en de onmacht van de kleine Peter te duiden. Maar tegelijkertijd behoort het boek toe aan de lezer, dus als er mensen zijn die daar anders over denken, dan heb ik daar het volste begrip voor. Enfin, oordeel vooral zelf, zou ik zo zeggen. Het boek is nagenoeg overal verkrijgbaar.