Het nieuwste boek van Lieneke Dijkzeul is vandaag verschenen. En wij mogen in samenwerking met Ambo|Anthos uitgevers een aantal exemplaren van ‘De geur van regen’ weggeven. Wat je daarvoor moet doen? Lees de voorpublicatie en vertel in een reactie onder dit bericht hoe jij denkt dat het boek afloopt. De origineelste inzenders zullen uiteindelijk te weten komen of hun voorspelling waar is.
Ze had niets gezien, niets gehoord. De avond was niet verlopen zoals ze had gehoopt, en ze was enigszins teleurgesteld en geïrriteerd. Zonder werkelijke aandacht tastte ze naar het slot van de voordeur. Ze moest zich bukken om het te vinden, stak de sleutel erin en draaide die om. Deze keer zou ze zelf de lamp op de galerij vervangen nu hij alweer kapot was, in plaats van dagenlang te moeten wachten op de huismeester. Ongeduldig duwde ze de deur open.
En daar was hij.
Achter haar.
Stil als een kat die zijn prooi besluipt, zelfs zonder schaduw die haar had kunnen waarschuwen. Op het laatste moment voelde ze zijn aanwezigheid, misschien alleen door de luchtverplaatsing – stilstaande, lauwwarme nachtlucht, zwaar en vochtig, bijna tastbaar.
Geen tijd meer om te reageren. Zijn arm al rond haar hals, het strottenhoofd kneuzend en de luchtpijp afsluitend, zodat ze niet kon schreeuwen. Wilde schrik, vermengd met de redeloze oerangst voor het duister, het kwaad. Daarnaast een flits van begrip – die kapotte lamp was geen toeval.
Ze was jong, sterk en goed getraind, en ze trapte onmiddellijk naar achteren. Haar voet trof doel, maar ze droeg dunne, open zomerschoenen, en de ademhaling naast haar oor stokte nauwelijks.
Ze rukte haar schouders naar voren, boog tegelijkertijd soepel vanuit haar middel in een poging een judogreep toe te passen.
De greep werd geblokkeerd, en het voordeel van de verrassing, waarop ze had gehoopt, veranderde in een nadeel toen ze haar evenwicht verloor en op haar knieën viel. Ze werd omhoog getrokken en naar binnen geduwd als een onwillig kind.
De deur sloeg dicht.
Ook binnen was het donker. De lichtschakelaar zat op heuphoogte rechts van de deur, en ze gooide zich opzij, schaafde pijnlijk haar blote arm langs de ruwe muur. Haar zoekende vingers voelden de rand van de ombouw, maar misten de schakelaar. Adrenaline zette de blinde angst om in vechtlust en stelde haar in staat zich te concentreren op een volgend doel.
Het tafeltje.
Een laag tafeltje van donker, Afrikaans hout. Ze wist exact waar het stond. Hoewel alles in haar zich daartegen verzette, ontspande ze haar spieren. Als een lappenpop zakte ze in elkaar, half naar voren, half opzij, haar volle gewicht aanwendend om zich zo zwaar mogelijk te maken. Haar haren streken langs het tafeltje, een hoek ervan drong zich in haar schouder, maar ze trok hem mee, zodat hij over haar heen viel, en haar brein registreerde de druk van zijn bovenlichaam, schatte die als behorend bij een lichtgebouwde man.
Hoop vlamde op.
Door de val verslapte de greep om haar hals een ogenblik. Ze verspilde geen energie aan schreeuwen. In plaats daarvan zoog ze haar longen vol lucht, als een zwemmer die weet hoe lang hij daarmee zal moeten doen, terwijl ze tegelijkertijd probeerde zich om te draaien, een knie op te trekken.
Maar hij was ook jong. Haar vingers groeven zich in zijn bovenarm en ontmoetten stevig vlees, met harde spieren daaronder. Bij gelijke lengte en gewicht zou hij toch sterker zijn, en toen de arm de druk op haar keel weer opvoerde, verflauwde de hoop en werd vervangen door het besef dat ze dit misschien niet kon winnen.
Toch kreeg ze het tafeltje te pakken. Ze wist het op te tillen, ermee te gooien. Het raakte hem, vloog verder door de kracht waarmee ze gooide, knalde tegen de ruit in de voordeur. Ze hoorde het glas barsten maar niet breken, en de klap bracht haar op een ander idee.
Lawaai.
Opnieuw werd ze omhoog gerukt. Ze wierp zich naar voren, tegen de kamerdeur, die openschoot, ver genoeg openschoot, want de kruk bonkte tegen de muur. De deur veerde terug, bonsde tegen haar gebogen hoofd, pijn voegend bij die in haar keel, haar arm, haar schouder.
Lees ook:Werk F. Starik: ontroerend en raak, eigenzinnig en tijdloos
Lees ook:Win Vechten voor Max van Antoinette van Heugten
Lees ook:Boekenblog leest Alcoholvrije puber
Lees ook:Japanse dichteres Toyo Shibata (101) overleden
Lees ook:Marjon Sarneels Maidentrip wint PZC-publieksprijs (+Win!)
Lijkt mij een heel spannend boek, prikkelend.
Hoe zal dit aflopen?
Is ze sterk genoeg om haar belager te overwinnen of is het lawaai hard genoeg om hulp te krijgen?
Dan zal ik het boek moeten lezen en misschien winnen
Even leek het of ze weer zou vallen maar met haar laatste kracht sprong ze door de kapotte voordeur, zette het op een lopen, struikelde………..en werd, ja hoeveel later, wakker en keek in de ogen van……
Yes, een nieuwe Lieneke Dijkzeul! Die ga ik lezen. Voor de winactie heb ik echt geen idee; thrillerplots zijn niet mijn sterkste punt.
Ze krijgt een relatie met de broer van haar belager….
leuk, lijkt me spannend. maar waar is dan de prijsvraag?????
Verzin hoe het verhaal afloopt.
Wow, ik wil verder lezen….geweldige schrijfster!!
Dames, heren, laat weten hoe jij denkt dat dit afloopt. Anders maak je sowieso geen kans op dit boek.
Ze raakt bewusteloos en komt later bij als ze vastgebonden ligt in een schemerige kamer. Ondertussen doet Vegter onderzoek naar deze verdwijning. Gaandeweg komen er steeds meer roodharige vrouwen bij, allemaal zitten ze vastgebonden te wachten op wat er komen gaat. De psychopaat speelt een monopolyspel, de vrouw die op zijn straten komt moet betalen met haar rode haar. Soms trekt hij het eruit, bij hoge bedragen scheert hij het af. Wie het spel verliest gaat dood, zo zijn de regels van spel, maar Vegter is onderweg…
ik wil verder lezen
Ze probeerde opnieuw omhoog te komen, maar de man greep mijn zijn linkerhand haar haar vast en trok haar hoofd naar achter. Ze voelde hoe haar nek vrij was, als een dier in nood.
Ze voelde het bloed langs haar wangen lopen. Ze had de deurkruk hard geraakt.
Lawaai, bedacht ze opnieuw. Ze probeerde zich te strekken en riep zo hard als ze kon: “Brand, brand”. Ze wist dat mensen niet op hulpgeroep reageren, maar wel op brand. Waren de shows van Oprah toch nog ergens goed voor.
Ze voelde hoe hij met een ruk haar hoofd naar achteren trok om haar vervolgens keihard op de grond te duwen. “Bek dicht”, hoorde ze hem zeggen. “Anders zul je morgen niet meer zien”.
Ze was verbaasd en opgelucht. Hij had het over morgen. Zou dat betekenen dat hij haar zou willen laten leven? Althans tot morgen?
Hij gebaarde haar op te staan en de kamer in te lopen. Ze voelde de pijn in haar hoofd extra goed toen ze overeind kwam. Even leek alles om haar heen te tollen.
Voetje voor voetje liep ze de kamer in. Het was nog steeds donker en ze had moeite om haar weg te vinden, ook al woonde ze al 6 jaar in het appartement.
Hij pakte de telefoon en gaf die aan haar. “Bellen”, riep hij en hij duwde een verfrommeld papiertje met een telefoonnummer in haar handen. Ze pakte de telefoon. Haar handen trilden en ze had moeite het nummer in te toetsen. 6, 8, 2, 5…voorzichtig tikte ze de getallen in.
De telefoon ging over. Ring, ring, ring, ring. Ze was even bang dat er niemand zou opnemen, toen ze eindelijk een ‘hallo’hoorde aan de andere kant van de lijn.
Ze twijfelde wat ze moest zeggen. Ze probeerde naar haar belager te kijken, maar het was te donker om goed te zien. Hij zweeg.
“Hallo”, zei ze met enige aarzeling.
“Mooi, jij bent het”, hoorde ze aan de andere kant van de lijn. “Daar ben je eindelijk”.
Versteend bleef ze staan. Het zou toch niet. Niet hem. Nee, dat kon toch niet.
Ze hoorde een lachje en aan de andere kant van de lijn en daarna: “Nu, zul je me leren begrijpen…” Ze liet van schrik de hoorn uit haar hand vallen.
Hoe had hij haar gevonden? En wie was haar belager?
Haar belager gaf niet mee. Hij duwde haar door de deuropening naar voren. Ze struikelde over de drempel, probeerde hem mee te sleuren in haar val maar hij trok haar ruw omhoog. Ze hoorde hem zwaar hijgen van de inspanning. Ze voelde dat de arm om haar nek zijn tol begon te eisen. vlekken dansten voor haar ogen, ze voelde haar lichaam verslappen. Met twee handen probeerde ze de arm weg te trekken, haar nagels diep in zijn vlees. Hij gaf niet mee.
Ze wist dat ze dood ging.
Toen haar benen onder haar wegklapten en ze viel greep ze nog naar boven, naar zijn gezicht. Laatste kans. Met alle kracht die ze nog had ramde ze haar vinger in zijn oog. Ze hoorde hem schreeuwen, onmenselijk, als een dier. Eindelijk verslapte zijn greep. Ze zakte op de grond.
Vrij.
Maar het was te laat. Haar lichaam had het te lang zonder de zuurstof moeten doen. De vlekken in haar gezichtsveld werden groter en groter. Misselijk vocht ze om bij te blijven, probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, snakte toch naar adem. Ze voelde hoe ze wegzonk, de diepte in. Maar vlak voordat het donker werd, voelde ze hoe haar aanvaller haar bij de schouder pakte en haar omdraaide. Vlak voordat ze wegzakte in bewusteloosheid hoorde ze zijn verbaasde uitroep.
Het was nacht.
Toen ze langzaam weer bij kwam rook ze zijn aftershave. Blind van angst worstelde ze om aan hem te ontsnappen. Haar lichaam werd vastgehouden door de lakens om haar heen. Stevige handen grepen haar beet, geruststellend sussen klonk. Ze liet zich terugduwen in de kussens voordat ze voorzichtig haar ogen open deed. Ze lag in een wit ziekenhuisbed. Om haar nek zat een dikke schuimkraag en haar handen en armen waren verbonden. Haar hoofd bonkte en ze voelde de verwondingen aan haar gezicht schrijnen. Onrustig probeerde ze terug te halen wat er gebeurd was. Ze wist het niet. Een zuster tilde haar hoofd op en goot een beetje water door haar gebarsten lippen. Ze wilde praten, vragen wat er gebeurd was, maar haar keel was zo opgezwollen dat ze alleen een schor gekras kon uitbrengen. De zuster gebaarde dat ze niet moest praten. Pas toen toen merkte ze dat er nog iemand in de kamer was. Hij zat in een hoek van de kamer. Zijn handen voor zijn gezicht geslagen.
Hij huilde.
Toen hij zijn gezicht omhooghief vulden haar ogen zich met tranen. Het was Dave, haar broer, die ze al dertien jaar niet had gezien. Had hij gehoord dat ze aangevallen was? Dat ze bijna dood was gegaan? Ze stak haar armen naar hem uit om hem te omhelzen. Hij schudde zijn hoofd. Zijn mond hing open in een geluidloos snikken. Zijn armen hingen nu slap langs zijn zij.
Pas toen zag ze dat het wit van zijn linkeroog roodbebloed was. Alsof iemand er een vinger in had gestoken.
Vocht in mond. Even wist ze niet wat ze proefde, zo versuft was ze door de knal. Toen kwam het besef. Bloed, ja zo smaakte bloed. Ook zag ze dat ze niet meer beneden was, maar in haar slaapkamer. Ze lag met haar polsen vastgesjord aan haar bed. In een hoek van de kamer zag ze hem zitten. Angst bekroop haar opnieuw, vooral nu ze geen weerstand kon bieden. Gillen, ja gillen, dat kon nog wel! Maar hoe ze het ook probeerde, er kwam geen geluid uit haar keel, alleen een raar gerochel. De waarheid kwam met een harde klap bij haar binnen. Haar ogen vulden zich met tranen. Ze wist nu dat ze dit niet ging overleven…hij had tenslotte niet voor niets haar tong afgesneden.
oh….spannend……lijkt me een heerlijk boek, dnek namelijk dat ze zich omdraait en de kraacht vind om er tussen uit te knijpen……
ze beukt het raam kapot, snijdt haar aan het glas en zet het op een lopen. Roepend om hulp, maar alles lijkt verlaten. Moederziel staat ze op straat, in doods angst. Opeens ziet ze een schim… HIJ! Ze begint te rennen steeds achterom kijkend. Iedere voetstap lijkt zwaarder te worden en hij lijkt haar in te halen. Ze ziet de hoek om, maar dan…..
haha ja dat kan ik ook
leuk boek lijkt me fantastisch
iemand komt haar redden
Hij duwde haar tegen de muur, en knelde zijn handen nog harder om haar keel. Ze dacht dat ze stikte. De krachten vloeiden al uit haar lichaam. Terwijl ze zelf amper in de gaten heeft wat er allemaal gebeurt, schrikt de man van het geluid dat van de buiten komt. Loeiende sirenes gillen over het parkeerterrein. Hij verslapt zijn greep en laat haar voor dood liggen. Hoe weet de politie wat hij van plan is? Hij doet alsof er niets aan de hand is en loopt relaxt het appartement uit….
Flikkerende sterren
Allemachtig, wat gebeurt er allemaal? Even slaat het gevoel van angst opnieuw door haar heen. “Denk denk denk” schreewt elke vezel van haar lichaam. Met een laatste poging ramt ze de elleboog van haar nog niet stekende arm in zijn ribben. Hij stoot zijn adem uit maar het lijkt niet genoeg, de druk op haar keel blijft. Ze voelt zich wegzakken, het mag niet, het kan niet, moet nog zoveel, nog zo heel veel te doen. Ze hoort nog net de klap van het losbarstende zomer onweer en kan alleen nog nog maar denken aan de geur van regen…….
Tikkend tegen het raam.
Zalig boek om te lezen lijkt me
Ze krijgt de kans nog eens tegen de deur te stoten, en stoot daarbij een lamp aan diggelen, haar hoogbejaarde buurvrouw, die ook héél nieuwsgierig is komt op het lawaai af en belt aan.
Haar aanvaller verslapt van schrik even en ze haalt een knie op tegen zijn kruis. Hij kreunt en de buurvrouw begint gealarmeerd haar naam te roepen. De dader vlucht door het raam, en ze weet gewond naar de deur te kruipen, waar de buurvrouw de politie belt, De Vegter komt en deze zaak blijkt de eerste van vele een seriemoordenaar/verkrachter is actief!!
het lukt haar om te ontsnappen
ze krijgt uiteindelijk de kans om haar belager te overmeesteren Daarna bekijkt ze hem en herkent hem
ze snapt niet hoe hij haar dit heeft kunnnen aandoen en gaat door het lint en vermoord hem en doet daarna heel veel moeite om het lijk te vverbergen
De aanvaller wordt toch gestoord , door onverwachte bezoeker,,maar later zal hij weer toeslaan, dus ze moet op haar hoede blijven en alert,,,,,
Toen ze bij kwam was ze alleen.
De alledaagse geluiden van het appartementen-complex klonken onwerkelijk naast het woeste razen van haar hart, haar bonzende hoofd en het felle gezeur van haar schaafwonden. Verward keek ze om zich heen.
Er leek niemand anders meer te zijn. Haast stikkend van angst om maar geen geluid te maken, spitst ze haar oren. Niets. Geen tweede adem in het duister, geen geur van regen…
Even breekt de spanning. Alsof er iets doorbroken is voelt ze hoe dikke tranen zich een weg naar buiten duwen. Even zet het onverwachte geluid van de daaropvolgende half-onderdrukte snik haar hele lichaam opnieuw op scherp. Maar in het stille duister was er niets dat reageerde.
Bibberend en onhandig hijst ze langzaam haar pijnlijke lichaam naar een staande positie. Tot haar verbazing merkt ze dat ze is gaan klappertanden. O ja, spieren, logisch. Daar had ze nog nooit eerder bij stilgestaan. Terwijl ze naar de lichtknop tast, flitst er even een scherpe herinnering door haar lijf.
Het licht laat slechts haar vertrouwde kamer zien. Ze wankelt, merkt hoe haar knieen nu onstopbaar beginnen te trillen, een metalen smaak van angst in haar keel. Alle grond onder haar voeten lijkt met een razende vaart uiteen te spatten wanneer haar hersens eindelijk registreren wat haar ooghoek al had gezien.
Op haar tafel ligt, onschuldig wit, een kaartje. Zorgvuldig dichtgevouwen, zoals altijd. Ze hoeft het niet eens te openen om te weten wat er in zal staan. Een nieuwe dag, een nieuw tijdstip, en opnieuw die nu onheilspellend geworden woorden: “I’ll see you than, unless you see me first…”
…
Ze ontdekt wat het verhaal is van deze man, die een tergend kat en muis spel met haar speelt, en als ze hem aan het einde van het boek uiteindelijk te pakken weet te krijgen is hij zo diep in haar hoofd doordrongen dat haar leven nooit meer hetzelfde zal worden.
Zijn de boeken al weggegeven?
Nu blijven er mensen doorschrijven…
Deze actie is gesloten, de winnaar is per mail op de hoogte gebracht.
Kijk snel in de winrubriek, want er staan nog een aantal acties open, bijvoorbeeld boek Maidentrip en het debuut van Jette Carolijn van den Berg.
Het laatste uur voor de ‘ze’is geslagen.
In de volgende hoofdstukken lezen we hoe mr.en/of miss X achter de moordenaar aangaat, en zelf ook nog belaagd gaan worden. Lijkt mij super spannend.
Tet, helaas was deze actie al afgeslopen.