Andreas Moritz – gezondheidsexpert en auteur – is van mening dat kanker geen ziekte is, maar een van de laatste redmiddelen van je lichaam. Kanker ontstaan als gevolg van eerdere gezondheidsproblemen die niet opgelost zijn. Volgens hem is kanker het ultieme wapen tegen een levensbedreigende crisis. Ik vind het moeilijk om te begrijpen, want volgens mij is kanker – in vele gevallen – juist de levensbedreigende crisis.
Waarom verliezen we zoveel dierbaren aan deze slopende ziekte als het juist een wapen tegen een levensbedreigende crisis is? Juist, ook daar heeft Moritz een antwoord op. Natuurlijk moeten de kanker het lichaam uit, maar volgens de auteur doen we dat tot op heden via de verkeerde weg. Volgens Moritz is het vernietigen van de kankercellen met chemotherapie, door ze operatief te verwijderen of te verbranden met bestralingen, maar in zeven procent van de gevallen succesvol. Volgens hem kun je kanker pas uitschakelen als je de werkelijke oorzaak gevonden hebt. En dan is het zelfs mogelijk om zelfgenezing te bevorderen
Nu vraag je je vast af hoe, maar ik moet zeggen dat ik toen al afgehaakt was. Natuurlijk zal er een kern van waarheid zitten in wat Moritz schrijft. Maar als zijn manier de manier is om kanker te bestrijden, waarom ondergaan er dan nog steeds mensen de slopende chemokuren en worden tumoren operatief verwijderd? Oncologen vechten dagelijks voor het leven van patiënten. Dus indirect stelt de schrijver dus dat ze hun werk niet goed doen. Dat gaat mij echt te ver.
Kanker is geen ziekte…, Andreas Moritz, Uitgeverij Ankh-Hermes, ISBN: 9789020203059
Lees ook:Klokhuisboek over kanker geeft uitleg over ziekte
Lees ook:Laat je inspireren door levenskracht van Albert Espinosa
Lees ook:We aaien ze, we haten ze, we eten ze
Lees ook:Vlaamse politica Marie-Rose Morel schrijft boek over baarmoederhalskanker
Lees ook:José Saramago: ‘Crisis is misdaad tegen de mensheid’
Als je ervan uitgaat dat je lichaam signalen geeft om aan te geven wanneer er iets mis is zou je er ook van uit kunnen gaan dat de mens in staat is om daarop te reageren en te corrigeren.
In sommige gevallen is dat ook wel zo (gezond verstand) en in andere gevallen kunnen de mensen die zich bekwaamd hebben in de geneeskunde ons behulpzaam zijn.
Maar dan komt er een punt, een moment, waarop wij verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven en hoe wij dit leven invullen. Feit is dat er door vele mensen roofbouw op hun lichaam word gepleegd. De reden hiervoor kan velerlei oorzaken hebben maar uiteindelijk komt het erop neer dat wij er zelf bij waren toen we dit deden en de consequenties er toen niet van konden raden/overzien.
Er zal tijdens je leven door je lichaam meerdere keren een signaal komen waarin jij de verantwoordelijkheid kunt nemen om dit te veranderen. De keuze van de mens is om te luisteren of het te negeren, en de meesten hebben helaas het nadeel dat ze nooit geleerd hebben om te luisteren.
Dus misschien is het helemaal niet gek om tussentijds eens stil te staan en jezelf af te vragen of je wel lief genoeg bent voor jezelf. Of je jezelf alle ruimte hebt gegeven die nodig is om te groeien en te ontwikkelen.
Gek is bovenstaande zeker niet, maar wel vreselijk moeilijk als je altijd gewend bent om jezelf op een bepaalde manier te bezien/behandelen en door de buitenwereld jezelf behandeld laat worden.
Heel vaak hebben we dit namelijk niet door en moeten wij met een schok tot onszelf gebracht worden. Diegene die dit kan vasthouden en tot actie overgaat om te veranderen ten behoeve van zichzelf, is extreem zeldzaam.
De reden dus van ziekte, chemo’s en bestralingen is volgens mij omdat we slecht van onszelf houden. Maar gelukkig is het nooit te laat om daar verandering in te brengen.
Ik heb zo’n vermoeden dat de auteur dit laatste waarschijnlijk bedoeld met oog op zelfgenezing.
Hij meent daarbij niet dat de medische wereld zijn werk niet goed doet maar spreekt de sluimerende mens aan om aan zichzelf te genezen op meer dan alleen lichamelijk vlak.