Deze week kunnen we jullie alvast laten genieten van de eerste bladzijden uit de nieuwe roman van Carlos Ruiz Zafón. Eind mei komt namelijk het nieuwste werk van deze succesvolle auteur uit. ‘Het spel van de engel’ is het vervolg op zijn bestseller ‘De schaduw van de wind’. Deze roman is in maar liefst dertig talen vertaald en in meer dan veertig landen uitgegeven. Zal ‘Het spel van de engel’ weer zo’n succes zijn? Proef van de eerste bladzijden en ontdek het.
Op Leesditboek.nl lezen we alvast de beschrijving van deze nieuwe roman. “In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martín, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog. David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli – Davids opdrachtgever – en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis met de toren toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Spoedig blijken er tussen hemzelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden …”
“Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen, een warme maaltijd aan het einde van de dag en, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij. Een schrijver is veroordeeld tot de herinnering aan dat moment, omdat hij dan al verloren is en zijn ziel een prijs heeft.
Op een lang vervlogen dag in december 1917 overkwam mij dat voor het eerst. Ik was zeventien en werkte bij De stem van de industrie, een krant die in de versukkeling was geraakt en wegkwijnde in een grotachtig gebouw waar vroeger een zwavelzuurfabriek in gehuisvest was en waarvan de muren nog steeds een bijtende damp uitademden die het meubilair aanvrat, je kleding, je stemming en zelfs de zolen van je schoenen. Het hoofdkwartier van de krant verhief zich achter het bos van engelen en kruisen op het kerkhof van Pueblo Nuevo en in de verte versmolt zijn silhouet met dat van de familiegraven tegen een horizon van honderden schoorstenen en fabrieken, die een permanente schemering van scharlakenrood en zwart over Barcelona legde.
De avond waarop mijn leven van koers zou veranderen, beliefde het de chef-redacteur van de krant, don Basilio Moragas, om mij kort voor sluitingstijd bij zich te roepen in het donkere kamertje op de redactie, dat dienstdeed als kantoor en rooksalon.”
Lees hier de volgende vier pagina’s uit het boek.
Lees ook:Carlos Ruiz Zafón kennis test je op het Kerkhof der Vergeten Boeken
Lees ook:Carlos Ruiz Zafón op één in bestsellerlijsten
Lees ook:Pieter van den Hoogenband niet ‘Unplugged’
Lees ook:Bloggers over boeken; van interview met Carlos Ruiz Zafón tot yoga top 10
Lees ook:Alle verhalen van Arthur Japin een half jaar lang in DNP