Daar stond ik weer, die 21ste juli – een half jaar later en een boek verder. Wie dit mij zou hebben voorspeld toen ik drie jaar geleden werd ontslagen toen het mediabedrijf waar ik werkte werd opgeheven, had ik keihard uitgelachen. Ik was sowieso al helemaal niet zo voor boeken schrijven. Al die journalisten die maar boekjes wilden schrijven, allemaal voor de ramsj.
Maar toen kwam Juan Belkhir – verslaafde, bokser, oud-model, ex-crimineel, trainer en coach – op mijn pad met zijn opmerkelijke levensverhaal dat de basis vormt voor ons gezamenlijke Cut the crap – levenslessen van een overlever. We landden bij uitgeverij AW Bruna/Lev. en bleek ik boekjes schrijven het leukste te vinden wat er is.
Van mijn vriendin Saskya mag ik dat trouwens nooit meer zeggen: boekjes. Ik maak me er altijd zo druk over dat vrouwen zoveel afbreuk doen aan zichzelf, geen complimenten kunnen aanvaarden. Hebben ze een leuke jurk aan dan is die heel oud of tweedehands of uit de uitverkoop. Maar als mensen mij vroegen naar Beter, slanker, sterker, had ik het steevast over dat boekje. Een ‘vrouwendingetje’ voor de zomer. Nee, zei Sas toen ik in de eindfase van het schrijven bij haar in St. Louis aan haar grote tafel werkte, geen boekje, maar: Een Boek.
Bij de presentatie van Cut the crap in januari, in het prachtige pand van de uitgeverij, vroeg mijn uitgever en redacteur Joost me een beetje grappend: “En, wat wordt je tweede boek?” En ik antwoordde, ook beetje grappend want ik wilde vooral niet laten merken dat ik ineens iets heeeeel graag wilde: “Nou ja, ik héb natuurlijk nog die blogs.”
Jaren had ik me voor artikelen in de krant en voor mijn blogs onderworpen aan dieet- en sportrages, dat was inmiddels een flinke berg kopij. De artikelen serieus en onderbouwd, de blogs toch vooral om het leed dat dieten heet weg te lachen. Joost had ze nooit gelezen, maar zijn aandacht werd getriggerd en een week later waren we akkoord. Alleen, vond Joost, moest ik wel de journalist in mij aan de kant schuiven en de blogs omwerken tot een lopend verhaal. Met de voorgeschiedenis: hoe kwam ik zo gek dat ik dat allemaal was gaan doen?. En dan ‘vanuit de vrouw’.
Ik ben van het type: dat doe ik wel even. In de zomer verschijnen? Moet kunnen. Maar dat werd nog behoorlijk stunten. Bij herlezing vond ik een groot deel van de blogs ongeschikt. Niet goed genoeg, niet leuk genoeg. Dus moesten er 60.000 nieuwe woorden komen.’s Ochtends vroeg schrijven voor gezin en werk (ik had inmiddels een goed lopend eigen tekstbureau) uit, ieder gestolen kwartiertje, in de kantine van de atletiekvereniging van de Zoon, in de stacaravan op Terschelling.
En het betekende ook: alle schaamte afleggen. Over mijn slabberbillen, rimpelknieën en andere obsessies. Over alle bespottelijke dingen die ik heb gedaan om maar niet Te Dik te worden en die er alleen maar toe hebben geleid dat ik, zo niet te dik, dan toch zeker wel dikker ben geworden. Over ‘de vrouw’ Marjolijn de Cocq.
Nee, mijn Beter slanker sterker is niet de zoveelste dieetbijbel en ik werp me niet op als de nieuwe, zoveelste dieetgoeroe. Niks van wat ik schrijf over mijn eigen ervaringen is wetenschappelijk aangetoond en mijn weegschaal is een oud beestje: hoeveel ik nou echt precies weeg – geen idee. Het doet er ook niet toe.
Want Beter slanker sterker (Elsevier: ‘een droogkomisch verslag van Bridget Jones-achtig geworstel’) is vooral een antidieetboek geworden. Een hart onder de riem voor vrouwen, een oproep ook om de zelfkwelling te staken. De perfectie die we geacht worden na te streven en die we onszelf opleggen – die slaat nergens op. Ja, je kunt jezelf straktrainen tot en met. Ja, je kunt hongeren tot je een ons weegt. Ja, je kunt het gevecht aangaan met de tand des tijds. Alleen ga je het niet winnen. En dat moet je ook niet willen.
Hilarisch dus het moment dat me, in mijn eerste radio-interview voor Q-music, meteen om dieettips werd gevraagd. “En hoeveel ben je afgevallen?”, informeerde presentator Lars Boele. Hij viel hoorbaar van zijn stoel toen ik riposteerde dat ik na al die halve marathons, het sportvasten, het megavegadieet en wat al niet meer, uiteindelijk zeker acht kilo zwaarder ben dan vijf jaar geleden. En dat ik dat niet meer erg vind.
Wat ik wél erg vind, ontdekte ik tijdens het schrijven, is dat ik meer dan 35 jaar van mijn leven heb verspild met wíllen afvallen, met nooit goed genoeg zijn. En nu (ja Sas) mijn Boek de wereld in is, ontdek ik eens temeer dat ik daar niet alleen in sta en dat mensen (want het blijkt niet alleen maar een ‘vrouwendingetje’) zich gesteund voelen door mijn relaas. Dus wat dat betreft zijn die 35 jaar dan godzijdank ook weer niet helemaal verspild – en dat ik, met twee boeken in een half jaar tijd, in een interviewtje met De Telegraaf ‘schrijfster’ werd genoemd, vond ik ondanks al die bedenkingen van vroeger (was het dan toch de kift?) stiekem ook wel heel erg leuk.
Marjolijn de Cocq (1967) is freelance-journalist voor onder andere Het Parool en Kennisnet. Schrijfster van Cut the crap en Beter slanker sterker.
Lees ook:Sterker worden door de keerpunten in ons leven
Lees ook:Dennis Rijnvis: ‘Ik heb zeker tien boeken bedacht die nooit zijn geschreven’
Lees ook:De vrouw achter ‘Het leed dat huisvrouw heet’
Lees ook:Schrijf je vruchtbaarheidsproblemen van je af
Lees ook:Debatteren om te winnen
Super Marjolijn dat jij dit geluid krachtig de wereld in slingert! Hopelijk lezen al die jonge meiden het die helemaal niet dik zijn, maar denken dat ze dunner zouden moeten zijn. En vervolgens alleen maar zwaarder en ongelukkiger worden van al dat lijnen (mijn verhaal…). Kijk uit naar je volgende boek!